Niedawno obchodziliśmy aż siedemdziesiątą siódmą rocznicę Warszawskiego Powstania. Jak wiemy z historii Polski, była to największa akcja zbrojna podziemia w Europie okupowanej przez Niemców. Na mocy postanowienia Dowódcy Armii Krajowej gen. Komorowskiego Tadeusza, miała swój początek 01.08.1944 roku. Przez następne 63 dni powstańcy toczyli walkę, której celem była Polska niezależna, wolna od niemieckiej interwencji zbrojnej a także sowieckiej przewagi. Wedle obliczeń, około 16 tys. ludzi zostało zabitych w czasie walki o stolicę, z kolei rannych zostało dwadzieścia pięć tys. osób, w tym więcej niż sześć tysięcy ciężko rannych. Co ciekawe, około 30 % osób, które w trakcie Powstania Warszawskiego poniosły śmierć, to ofiary egzekucji prowadzonych poprzez niemieckie formacje policyjne a także wojskowe. Bezwzględnie największe zaostrzenie zabójstw na ludziach miało miejsce podczas 2 pierwszych tygodni sierpnia 1944 - kiedy obowiązywał rozkaz Hitlera o ludobójstwa w Warszawie.

Niestety, pomimo wielkiego poświęcenia oraz niewiarygodnego bohaterstwa żołnierzy Armii Krajowej, a także zwykłych cywili - Powstanie nie powiodło się. Pomimo tego, bezsprzecznie trzeba dbać o pamięć i odwagę ludzi zaangażowanych w walkach i po prostu oddać im szacunek, gdyż przecież walczyli o godność i wolność człowieka. Zatem warto nie tylko w ten 1 dzień w trakcie roku, ale także co pewien czas zatrzymać się na kilka chwil w tej codzienności i przyjrzeć się temu, jak wiele wyrzeczeń i poświęceń musieli przyjmować ludzie w tych trudnych czasach i w jak bohaterski sposób pokazywali swoją odwagę, heroizm, determinację oraz chęć jednoczenia się. W tym momencie nietrudno jest niesłusznie oceniać tamtych ludzi, jednak nie zapominajmy o tym, iż żyli oni w zupełnie innych realiach niż my. Warto oprócz tego zapoznać się porządnie z historią Powstania Warszawskiego, aby poznać większą ilość szczegółów, które są równie istotne i potrafią odmienić nasze postrzeganie w zasadzie całkowicie. Ukażmy swoją empatię i respekt.